4. To nie będzie łatwy bal.

Z narracji Lily Evans.

_____________________

Siedziałam właśnie w jednej z opuszczonych łazienek w lochach. Nie powiem, żeby siedzenie w lochach sprawiało mi przyjemność, ale przynajmniej miałam pewność, że nikt mnie nie spotka. Minął już prawie miesiąc od mojej rozmowy z Jamesem o eliksirze i pelerynie niewidce, dzięki której mogłam wykraść przepis na wywar wilkołactwa. Tylko cóż z tego, jak od miesiąca próbowałam go uwarzyć, wszystkie polecenia wykonując z jak największą starannością i dokładnością. Każdy podpunkt czytałam 3 razy zanim dodałam jakiś nowy składnik. I cóż? Nic. Zacięłam się w połowie przepisu, gdzie kolor eliksiru powinien być jasnozielony, mój zaś przyjmował barwę buraczaną. No nie dało się nie zauważyć.

Westchnęłam z żalem po raz kolejny tego wieczoru. Przepis, z którego korzystałam był jedynym, jaki znalazłam w dziale ksiąg zakazanych. Już sama nie wiedziałam co mam zrobić, co jest nie tak.

W tym momencie do mojej głowy wpadła pewna myśl. Tylko, czy byłby w stanie mi pomóc? Jest tak samo dobry jak ja, a nawet lepszy. Tylko... czy powinnam prosić go o pomoc? - myślałam natarczywie, wracając do wieży Gryffindoru. - A jeśli się nie zgodzi? Lub co gorsza, będzie czegoś oczekiwał w zamian? Trudno, zrobię to dla Remusa. - podjęłam decyzję i od razu zmieniłam kierunek. Udałam się do sowiarnii, gdyż był to jedyny środek skontaktowania się.

Severusie,

Spotkajmy się o 21.00 w opuszczonej łazience w lochach. Liczę na Twoją obecność.

Lily

Przywiązałam liścik do nóżki małej sówki, okryłam się szczelniej płaszczem, w końcu był już koniec października, i udałam się do swojej wieży.

Godzinę później maszerowałam żwawo w stronę lochów. Choć byłam Prefektem i nie obowiązywała mnie godzina policyjna to jednak przyśpieszyłam kroku. Nie lubiłam tego miejsca, chłód i mała ilość lamp nie dodawały otuchy. 

Weszłam do łazienki, gdzie od razu ujrzałam Snapea. Stał oparty  jedną z umywalek z rękami schowanymi w kieszeniach. Nasze spojrzenia spotkały się.

- Sev... - zaczęłam.

-Sev? To już nie Smarkerus? - odparł oschle.

- Dziękuję, że przyszedłeś. - powiedziałam spokojnie. - Chociaż, po tym jak nazwałeś mnie Szlamą, od której nie potrzebujesz pomocy półtora roku temu, to faktycznie powinnam powiedzieć Smarku. - dodałam ze złością. Wyraz jego twarzy zmienił się diametralnie. Widać było lekkie zakłopotanie.

- Więc po co chciałaś się tak nagle spotkać? - zapytał. - Jak się domyślam ma to związek z eliksirem w jednej z kabin. - skierował wzrok na mnie.

- Tak - zaczęłam powoli - wykradłam recepturę na eliksir wilkołactwa.

- Co? Chyba sobie żartujesz, że starasz się go uwarzyć! - podszedł do mnie ze złością.

- Tak, staram się, ale jak widać z marnym skutkiem.

- Zdajesz sobie sprawę jakie są konsekwencje błędu przy jego warzeniu? Wiesz co się może stać? - krzyknął.

- Wiem, nie musisz krzyczeć. Znam ryzyko, ale mimo wszystko się tego podjęłam. - odparłam machając ręką.

Severus spojrzał na mnie ze złością.

- Czego oczekujesz ode mnie?

- Jak widzisz, eliksir nie jest skończony. Robię wszystko zgodnie ze wskazówkami, jednak utknęłam w połowie. Ma nie tą barwę co trzeba. - spojrzałam mu w oczy. - Chciałam prosić Cię o pomoc. Jesteś najlepszy z eliksirów.

- Sama igrasz z losem i oczekujesz ode mnie tego samego?

- Wiem, że nie powinnam, to zbyt ryzykowne, ale zależy mi na tym wywarze. To może pomóc wielu osobom żyć normalnie.

- Wielu osobom - zaśmiał się pod nosem - Szczególnie temu koleżce Pottera, co?

- Skąd wiesz? - zapytałam zdziwiona.

- Wiem już od dawna. Wyjazdy do chorej matki, w każdą pełnię i kilka dni po niej. - pokręcił głową. - Dziwię się tylko, dlaczego jeszcze pozostali się tego nie domyślili. Trzeba być głupcem, by nie umieć łączyć faktów.

- Więc jak? - spytałam. Brunet spojrzał na mnie niepewnie.

- Zgadzam się, ale robię to tylko z obawy, że eksperymentując sama zrobisz sobie krzywdę.

Czyżbym wciąż obchodziła Snapea? Przy naszym ostatnim spotkaniu nie okazywał takiego zainteresowania.

- Dzięki - odpowiedziałam - łaskawco. - dodałam lekko podirytowana.

- Ale jeszcze jedno - dodał, a ja podniosłam brwi zdziwiona - pójdziesz ze mną na bal w Noc Duchów za kilka dni, oczywiście w ramach podziękowania za pomoc. - uśmiechnął się. Rzadko widuje się uśmiechniętego Snapea.

I co teraz? - myślałam intensywnie. - Co mam mu odpowiedzieć. Z jednej strony wciąż czuję do niego niechęć po tym co stało się na błoniach po SUMach, a z drugiej, potrzebuję jego pomocy przy tym eliksirze.

- Dobrze, zgadzam się - schowałam w końcu dumę do kieszeni, stawiając Remusa ponad swój zal. Odwróciłam się na pięcie i wyszłam z łazienki.

To nie będzie łatwy bal. - pomyślałam, szykując się na zajęcia następnego dnia. - Aż się boję, jak zareagują dziewczyny. Jeszcze przed zdarzeniem w 5 klasie nie rozumiały jak mogę się przyjaźnić z Sevem. Już sama nie wiem, czy starać się zapomnieć i wybaczyć przeszłość czy tylko grać miłą i wdzięczną. Severus długo jeszcze przepraszał mnie po tamtym zdarzeniu, ale ja byłam nieugięta. Może gdybym bardziej postarała się mu pomóc, postawiła ultimatum, albo ja albo służba Czarnemu Panu, może wybrałby mnie. Och, przecież nie mogę obwiniać się o jego wybory. - skarciłam się w myślach i wyszłam z łazienki. Dziewczyny już były gotowe i na mnie czekały.

- To co, idziemy na śniadanie?

- No w końcu Lilka, siedziałaś w tej łazience jakbyś się na jakiś bal szykowała. - zironizowała Dor.

- A właśnie, co do balu, będziecie miały partnerów? - zapytałam od niechcenia.

- Ja idę z Luisem, tym z którym spotykam się od kilku tygodni, z Revenclawu, mówię Wam, polubicie go. - powiedziała podekscytowana Ann.

- Mnie zaprosił Sean, ten z którym... a z resztą, nieważne. Też z Revenclawu. - dodała z rezygnacją. - Ale jeszcze się nie zdecydowałam. A Ty Lilka?

- No właśnie, jakby to powiedzieć, z Severusem.

- Ze Smarkiem? - krzyknęły obie.

- Nie mówcie tak, to głupie.

- Serio? Ale nikt Ci nie dolał jakiegoś eliksiru miłosnego, co Ruda? - Ann bacznie się mi przyglądała.

- Nie, nikt mi nie dolał. - uspokoiłam ją. - Po prostu jestem mu winna przysługę, dlatego się zgodziłam.

- Ty jesteś mu coś winna? Niby co?

- No właśnie nie mogę jeszcze powiedzieć. - westchnęłam. - Ale się nie obrażajcie. Mam nadzieję, że dzięki Snapeowi, będę mogła jak najszybciej powiedzieć wszystkim. - uśmiechnęłam się przepraszająco. To chyba nie uspokoiło dziewczyn, ale już nie drążyły tematu, za co byłam im wdzięczna.

- Nie wiem jak wy, ale ja kategorycznie nie mam się w co ubrać na bal w Noc Duchów. - lamentowała Ann przy śniadaniu.

- Ja też nie mam żadnej sukienki. - zawtórowała Dor.

- Spokojnie ja też. Ale nauczyciele pomyśleli o nas. - uśmiechnęłam się. - Dzień przed balem jest wyjście do Hogsmeade, znaczy w sobotę, znaczy jutro. - zreflektowałam się.

- Czyżbym dobrze słyszał? Jutro wyjście do wioski? - wtrącił się James, który właśnie wszedł z chłopakami do Wielkiej Sali.

- Dobrze, dobrze. Idziecie z nami? - zapytała Ann, na co posłałyśmy jej z Dorcas zdziwione spojrzenie.

- No jasne. - odparł Lunatyk, z którym zgodziła się Reszta Huncwotów.

- Poza tym, wiemy ze jest już późno, ale macie może już partnerów na bal? - zapytał uwodzicielsko Rogacz. Jego mina, gdy wszystkie trzy pokiwałyśmy twierdząco głowami, była połączeniem szoku i złości.

- Jak to? Z kim idziesz Lily? - zapytał ze smutkiem.

- W sumie to ee.. tajemnica. - odpowiedziałam głupio. Nie chciałam rozmawiać z Rogaczem o swoim partnerze. - Dobra, ja się zmywam, muszę jeszcze zajść do dormitorium. Do zobaczenia na Historii Magii. - dziwnie się czułam. Miałam jakiś sposób poczucie winy z powodu Snapea. Nie wiedziałam dlaczego, przecież nie miałam aż tak bliskich relacji z Jamesem.

Dormitorium było oczywiście pretekstem. Od razu udałam się w kierunku lochów, gdzie umówiona byłam ze Ślizgonem. Gdy przekroczyłam próg łazienki od razu ujrzałam go z jakąś książką w dłoni, siedzącego niedaleko kociołka.

- Co czytasz?

- Czarodziejskie życie i błędy. - pokazał okładkę w moją stronę.

- A po co? - zapytałam głupio. - Co to ma wspólnego z eliksirami?

- A to, że czytałem ją już kiedyś. To biografia jednego z najlepszych alchemików. Przewinął mi się wtedy fragment właśnie o eliksirze wilkołactwa. Tylko za nic nie mogę go teraz znaleźć. - odpowiedział już lekko zirytowany. Usiadłam obok niego i wzięłam do ręki drugą książkę, która leżała na ziemi, a jej tytuł głosił: ,,Największe błędy w składzie i przyrządzaniu wywarów''. Otworzyłam na spisie treści i znalazłam dział ,,Eliksiry trudne i najtrudniejsze''. Miałam nadzieję, że znajdę tam coś o swoim. Wertowałam kartki  z nadzieją na jakąś wskazówkę, po czym moim oczom ukazał się podrozdział: Błędy podczas warzenia eliksiru tojadowego i wilkołactwa.

,,Eliksir wilkołactwa: Receptura głosi zamieszanie wywaru, po dodaniu głuszki, 10 razy zgodnie z ruchem wskazówek zegara - można jednak zrobić 20 pół obrotów z tym samym kierunku, co da lepszy efekt.''

Z lektury wyrwał mnie głos Severusa.

- Mam. - wskazał palcem na linijkę tekstu i zaczął cytować - Mandes Richard stanowczo twierdzi, iż obecny skład i przepis na wykonanie eliksiru wilkołactwa jest błędny. Nie zgadza się nie tylko ilość dodanych głuszek, ale także liczba zamieszań w kociołku. Tych pierwszych powinno być 3 razy więcej niż obecnie podaje nam przepis, a zamiast 10 pełnych obrotów w kociołku, powinno wykonać się 20 półobrotów.

- To o mieszaniu właśnie znalazłam w drugiej książce. - ucieszyłam się. Nadzieja na uwarzenie wywaru znów mi wróciła.

- Może uda się go uwarzyć. - stwierdził Snape.

- Dziękuję.

Severus popatrzył mi w oczy i tylko się uśmiechnął.
- Przyjdę tu po Historii Magii, będę miał wolne do obiadu.

- Okej, ja też postaram się być. - odpowiedziałam i odczekałam chwilę zanim wyszłam z łazienki. Nie byłam gotowa na to, by wszyscy Ślizgoni i Gryfoni widywali nas idących obok siebie. W końcu wszystkie zajęcia mamy wspólnie.

- Dor! Lily! Wstawajcie! - Ann podekscytowana chodziła po dormitorium. - No szybko, już ósma! Chcecie by wszystkie najładniejsze sukienki nam wykupili?

- Och Ann, nie wykupią, spokojnie. - ziewnęła Dorcas. - A jak wykupią, to w tej piżamce też wyglądasz seksownie, Luis będzie zadowolony. - zaśmiała się, na co dostała poduszką.

- Spokojnie tam, dzieci. Zajmuję łazienkę. - rzuciłam.

Wszystkie trzy się ogarnęłyśmy, po czym zeszłyśmy do Pokoju Wspólnego, gdzie czekali już na nas Huncwoci. Opatuliłyśmy się szalikami, po czym wyszliśmy na dość już chłodne, październikowe powietrze.

- Lilka, Ty tak na serio z tym Smarkiem? - James podszedł do mnie. Szliśmy kilka kroków za resztą. - Idziesz z nim na bal z własnej woli?

- A co, wyglądam na przymuszoną, czy jak? - zaczynałam tracić cierpliwość. Kolejny, który zastanawia się czy robię to świadomie. - A poza tym, skąd wiesz, że idę ze Snapem?

- Dorcas się przypadkowo wygadała na śniadaniu. - odpowiedział. - Domyślam się o co chodzi. - dodał, na co popatrzyłam na niego pytająco. - Podobno on Ci w czymś pomaga, tak słyszałem. Chodzi o eliksir dla Lunatyka? Jeśli tak, to przecież nie musisz z nim iść na ten bal, nie może Cię zmusić.

- Nikt mnie do niczego nie zmusza, zrozum. - odparłam nieco głośniej niż bym chciała. - I chociaż chodzi o pomoc w eliksirze to robię to z własnej woli. - Rogacz spojrzał na mnie lekko posmutniały, a mnie coś zakuło w sercu. Czy ja zawsze muszę czuć takie poczucie winy za każdego kto istnieje? Czego bym nie zrobiła i kogo bym nie wybrała na ten cholerny bal to i tak będzie źle.

Zanim doszliśmy do wioski, przeszła mi już ochota na zakupy. Niechętnie udałam się z dziewczynami do sklepu Madame Malkin, podobnego do tego z ulicy Pokątnej, z tym, że tutaj był dużo większy wybór sukien i sukienek. Powoli wertowałyśmy wieszaki, przeglądałyśmy katalogi, aż w końcu każda wpadła do przymierzalni z kilkoma sukniami. Na szczęście tylko Dor lekko grymasiła przy wyborze, my z Ann od razu zdecydowałyśmy się na długie suknie z gorsetami, z delikatnego materiału, który od pasa delikatnie opadał w dół. Ja wybrałam w kolorze butelkowej zieleni z odkrytymi plecami, Ann zaś w odcieniu pudrowego różu z górą z koronki. Dorcas po kilku przymiarkach, naszych namowach zdecydowała się na czarną sukienkę przed kolanko z dość sporym dekoltem, w której prezentowała się bardzo seksownie.

Zadowolone wyszłyśmy z torebkami i udałyśmy się do Pubu Pod Trzema Miotłami by napić się Kremowego Piwa i pogadać na babskie tematy. 

__________________________

Rozdział miał być nieco dłuższy, ale stwierdziłam, że lepiej dodać krótszy, ale wcześniej :-)