9. Nikt nie może się dowiedzieć.

- Nie możemy o tym nikomu powiedzieć. - Severus spojrzał w zielone oczy Lily.

- Wstydzisz się mnie? - Zapytała z żalem w głosie i lekko odsunęła się od chłopaka, który szybko zareagował i przytulił ją jeszcze mocniej.

- Oczywiście, że nie! - Odparł bez zastanowienia. - Tu chodzi o Twoje bezpieczeństwo. Oni nie mogą wiedzieć.

- Mówiąc oni, masz na myśli pozostałych popleczników Voldemorta?

- Tak. Pochodzisz z rodziny mugoli... - Zaczął delikatnie Ślizgon. - Wiesz, że dla mnie to bez znaczenia, sam mam ojca mugola. Ale nie jestem czysty, jak dureń wmieszałem się w to całe gówno. - Pokręcił głową z niedowierzaniem i  odrazą na twarzy. - A teraz, gdy zamierzam odejść, byłabyś dla nich idealnym celem.

- Rozumiem. - Odparła delikatniejszym tonem. - Ale nie wiem czy poradzę sobie z okłamywaniem przyjaciół. To tak jakbym okłamywała Ciebie. - Powiedziała z rezygnacją.

- To nie może dojść do reszty osób z mojego domu.

- Zdaję sobie sprawę z konsekwencji, niestety. - Lily posmutniała. Jeszcze przed chwilą, gdy czuła usta Severusa na swoich, zapomniała o całym świecie. O tym, że wcale nie jest tak kolorowo. Z Jamesem nie musiałaby się tak ukrywać. Och, czemu pomyślała o tym, akurat teraz?

Ruda spojrzała w oczy Severusowi jeszcze raz. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale w jego ramionach czuła się bezpiecznie. Mimo błędów jakie popełnił i jakie będą tego konsekwencje, wiedziała, że robi dobrze.

- Kocham Cię, Sev. - Wyszeptała mu do ucha, na co chłopak nagle podniósł ją w ramionach i kilkukrotnie zakręcił wokół własnej osi.

- Nawet nie wiesz jak długo na to czekałem! - Wykrzyknął z radością. - Ja Ciebie też, Lily. - Złożył na jej ustach pocałunek. - Zawsze będę. - Pierwszy raz w życiu poczuł ukłucie w sercu. Nie chciał przerywać tej chwili. Bał się, że to tylko sen, że za chwilę obudzi się, a codzienność znów okaże się koszmarem.

- Masz jakiś plan? - Zapytała zmartwiona Gryfonka. - Chodzi mi o Śmierciożerców.

Mina chłopaka lekko zbladła.

- Moim jedynym planem jest Dumbledore. - Odparł bez entuzjazmu. - Od nich nie odchodzi się od tak. Jestem tam krótko, ale zdążyłem zrozumieć zasady.

- Dumbledore nie bez powodu nazywany jest magiem wszechczasów. - Dotknęła pokrzepiająco ramienia chłopaka.

- O ile zgodzi się mnie wysłuchać.

- Będzie dobrze.

- Lily, już jest. - Na twarzy Severusa pojawił się uśmiech. - Jestem z Tobą. To najlepsze co mnie spotkało.

- Nie mów tak, bo popadnę w samo zachwyt. - Próbowała zaśmiać się Ruda, jednak w tej sytuacji przychodziło jej to z trudem. - Muszę wracać do wieży, powiedziałam Dorcas, że zobaczymy się później. Znów będzie się martwić. - Dodała po chwili.

- Odprowadzę Cię. - Odrzekł Ślizgon.

- Nie popadajmy w paranoję. Jesteśmy w zamku, nic mi się nie stanie. Sam mówiłeś, że nikt nie może się o nas dowiedzieć.

- Ale przecież przyjaźnimy się, mogę Cię odprowadzać. - Dodał nachmurzony.

- Nie odprowadzałeś mnie od półtora roku. - Uśmiechnęła się. - Lepiej nie stwarzać podejrzeń.

- W porządku. - Odpuścił. - Zobaczymy się na obiedzie?

- Jasne. - Lily musnęła dłoń chłopaka, po czym wyszła na korytarz zimnych lochów.

Wciąż nie mogła uwierzyć w to co się stało zaledwie kilka chwil temu. Miała wrażenie jak gdyby od pocałunku z Severusem minęły dni. Czuła ekscytację i strach jednocześnie. Miała wrażenie jakby ich związek trwał latami, a przecież rozpoczął się niecałą godzinę temu. Chciała więcej, a za razem bała się tego co przyniesie jutro. Dokładnie w tym momencie była związana z poplecznikiem Czarnego Pana. Ta jedna rzecz ją przerażała. Nie wiedziała czy chłopakowi uda się z tego wyplątać. A co jeśli już na zawsze nim pozostanie? To oznaczałoby koniec tego, co dopiero zaczęło się rozwijać między nimi.

Nim się zorientowała, z rozmyślań wyrwał ją znużony głos Grubej Damy, proszący o podanie hasła. Lily przybrała opanowany wyraz twarzy i przeszłą przez dziurę w ścianie.  Od razu wychwyciła czarne włosy przyjaciółki, siedzącej na fotelu przy stoliku.

- Jak tam, Dor? - Rzuciła z uśmiechem. - Myślałam, że spędzacie sobotę razem z Łapą.

Czarna spojrzała na nią z wyrzutem i przymrużyła oczy, na co Ruda posłała jej zdziwione spojrzenie.

- Dobra Lilka, mam już dość ciągłych kłamstw. - Przyjaciółka już otwierała usta, jednak Dorcas nie dała jej dojść do słowa. - Myślałam, że się przyjaźnimy. Chyba, że siedem lat nic dla Ciebie nie znaczy. - Wyrzuciła z siebie ze złością. - Jak było w bibliotece? - Podniosła brwi, jednak nie czekała na odpowiedź. - Albo może jak było w lochach? Wiesz, myślałam, że cos do ciebie dotarło rano, ale widzę, że do ciebie to jak do ściany.

- Dorcas! Nie rozumiem czemu sie unosisz. - Próbowała się bronić Gryfonka.

- A ja nie rozumiem czemu z taką łatwością przychodzi Ci oszukiwanie przyjaciół.

 - Meadows! Nie przeginaj.

- Mówię tylko prawdę. - Odparła buntowniczo. - Czemu się tak kryjesz z tym swoim Severusem? Gdybyście nie mieli nic na sumieniu, nie ukrywałabyś tego. Mówię serio, Lilka. Odizolowałaś się od nas. Ciągle przesiadujesz w tych lochach, świata poza nim nie widzisz i do tego nie chcesz mówić, gdzie chodzisz. Może on już Cię przeciągnął na swoją stronę, co?

- No wiesz?! - Oburzyła się rudowłosa. - Na jaka stronę? Sev nie jest Śmierciożercą. - Wyszeptała przez zęby w stronę Dorcas. - Przesiaduję w lochach, bo mam powód, a Severus mi pomaga. Nie odizolowałam się.

- Jaki powód? Mam nadzieję, że sensowny.

- Nie mogę powiedzieć. - Dziewczyna wzniosła oczy ku górze.

- Lilka, jeszcze jedna tajemnica, a obiecuję, że potraktuję Cię klątwą. - Zagroziła jej palcem. - A wiesz, że jestem dobra z tych zaklęć.

Ruda popatrzyła się z żalem na przyjaciółkę. Była rozdarta. Zawsze sobie wszystko mówiły, nie miały tajemnic. Dor była dla niej równie ważna jak Severus.

- Dorcas, nie mogę. - Odparła ze smutkiem. - Jesteście z Syriuszem razem. Łapa i Rogacz to najlepsi kumple. Gdy wie coś jeden, wie także drugi. Nie chcę zmuszać Cię do okłamywania Syriusza. Jednocześnie nie chcę, by James wszystko wiedział. To zbyt poważne.

Czarna spojrzała się na nią z szeroko otwartymi oczami.

- Och Lilka, w co ty się wpakowałaś? - Zapytała zrezygnowana.

***

Remus siedział przy stole w wielkiej sali. Przed nim leżała książka do transmutacji, pusty kawałek pergaminu i pióro. Jego wzrok wpatrzony był w jedna ze stron podręcznika, jednak myśli błądziły zupełnie gdzie indziej. Wciąż myślał o eliksirze, który stara się uwarzyć Lily. Gdyby się jej udało, byłby to przełom dla ludzi takich jak on. Mógłby wtedy zacząć żyć pełnią życia. Mieć swoją wybrankę, móc założyć rodzinę, bez obawy skrzywdzenia najbliższej mu osoby. Pozostałyby już tylko przemiany w każdą pełnię. Ale to dotyczyło tylko jego, nikogo tym nie ranił. Ten eliksir oznaczałby koniec życia w rozmyślaniu: a jeśli kogoś skrzywdzę? Jak na razie posiadanie rodziny, w wypadku Remusa, jest zbyt niebezpieczne. Jaka kobieta chciałaby się z nim związać, wiedząc, że nigdy nie da jej potomstwa? Poza tym, sam Remus nie byłby w stanie być z kimś, wiedząc że każda przypadkowa ciąża, mogłaby skończyć się nie tylko poronieniem, ale co najgorsze, śmiercią podczas pełni.

Nie chciał nawet o tym myśleć. Wciąż powtarzał, że nie może robić sobie nadziei. Nie chciał rozczarowania. Spojrzał na pusty pergamin, leżący na stole przed nim. Rozejrzał się po sali. Stół Krukonów zapełniony był w połowie, przy pozostałych trzech siedziała zaledwie garstka osób. Nic w tym dziwnego, był sobotni wieczór, 2 grudnia. Hagrid poczynił już pierwsze kroki w dekorowaniu wielkiej sali. W czterech rogach oraz na obu końcach stołu nauczycielskiego stały ogromne, gęsto ugałęzione choinki, dzięki którym w całym pomieszczeniu unosił się cudowny zapach lasu. Były jeszcze całkowicie zielone i nieudekorowane, jednak gajowy zapewne na dniach już zadba o ich przystrojenie, tak jak i z resztą zamku.

Świąteczny okres był Remusowi szczególnie bliski. Wcześniej święta spędzał tylko z rodzicami, jednak był to czas, w którym nie czuł się tak samotny jak zazwyczaj. Wesołe twarze rodziców, którzy na co dzień nie mieli zbyt wielu powodów do radości, sprawiały że Remus zawsze czekał, aż razem usiądą do stołu, złożą sobie życzenia, zjedzą wigilijną kolację, a później udadzą się wspólnie do kościoła.

Od rozpoczęcia nauki w Hogwarcie, Lunatyk zawsze spędzał święta i sylwestra w zamku. Spowodowane było to pełnią, której się obawiał. Tutaj miał swoje miejsce, z dala od ludzi, w którym mógł przejść przemianę. W domu bałby się o swoich najbliższych. Nie spędzał ich jednak sam. Zawsze towarzyszył mu Syriusz, a w ostatnim roku także James. Tej zimy również mieli we trójkę zostać w Hogwarcie, a w sylwestrową noc, powtórzyć sukces ostatniej hucznej imprezy, która bardzo przypadła do gustu pozostałym Gryfonom.

- Nad czym tak myślisz? - Do jego uszu dotarł dziewczęcy głos.

- O wypracowaniu o animagach. - Odparł i lekko się uśmiechnął.

- Dużo chyba nie wymyśliłeś, co? - Ann wskazała głową na pusty pergamin. - A myślałam, że to bliski Ci temat.

Lunatyk spojrzał na nią z lekko uniesionymi brwiami, po czym poszerzył uśmiech.

- Huncwotom nic nie jest obce.

- Tak myślałam. - Roześmiała się dziewczyna. - Uwielbiam święta w Hogwarcie. - Dodała, rozglądając się po sali, jak gdyby widziała wszystko po raz pierwszy. - Za każdym razem zapiera dech w piersiach.

- To prawda. Ale przecież ty zawsze jeździsz na ferie świąteczne do domu. - Zauważył.

- Tak, ale tu chodzi o cały ten zimowy nastrój. Uwielbiam grudzień. W kominkach pali się ogień, za oknami pada śnieg, a w całym zamku unosi się cudowny zapach lasu. Do tego skrzaty zostawiają nam mnóstwo pierników i grzańców w pokoju wspólnym. - Annie jakby na chwilę zatraciła się w swoich myślach. - Wiem, wiem, brzmi ckliwie i babsko. - Machnęła niedbale ręką, wywracając oczami.

- Trochę tak. - Odparł Gryfon, za co dostał kuksańca w bok. - Dobra, dobra, bez rękoczynów. - Zaśmiał się. - Też lubię ten nastrój. No może bez pierników. Ich okruchy są wszędzie. Serio, wszędzie. Na każdej kanapie, łóżku i fotelu.

- Przygotuj się więc na falę złośliwych piernikowych okruchów. Widziałam ich ogromny półmisek w pokoju wspólnym. - Roześmiała się blondynka, na co Remus udał zbolałą minę.

- Rozmawiałeś może ostatnio z Lilką? - Ann zmieniła temat.

- Nie, ciężko ją spotkać w innej sytuacji niż na zajęciach.

- Wiem coś o tym. - Westchnęła. - Jesteśmy w jednym dormitorium, a mam wrażenie, że mieszkam z duchem. Wychodzi wcześnie rano, wraca późno. Na obiad lub kolację wpadnie tylko, by wziąć coś na wynos. Trochę się martwię, bo to ciągnie się od dobrych dwóch miesięcy. - Pokręciła głową z rezygnacją. - Słyszałam tylko, że robi jakiś eliksir ze Snapem. Wiesz coś o tym?

- Gdzie o tym słyszałaś?

- W sumie to przypadkiem, gdy Syriusz rozmawiał z Jamesem na ten temat.

Lupin zrobił niewyraźną minę, lecz po chwili dodał:

- Też o tym słyszałem. I szczerze, uważam, że to głupi pomysł. - Dziewczyna uniosła wyżej brwi z wyrazem oczekiwania na dalsze informacje. - Podobno obrali sobie za cel uwarzenie eliksiru wilkołactwa, w sumie to Lilka sobie obrała, a Snape jej pomaga.

- Ale na to nie ma receptury.

- Mi to mówisz? - Westchnął. - Wiem o tym, oni też.

- Sprowadzą na siebie kłopoty, tym graniem bohaterów. - Powiedziała sama do siebie. - No, ale to wyjaśnia czemu znika całymi dniami.

Podczas, gdy Gryfonka zacmokała z dezaprobatą, podszedł do nich jeden z chłopaków z Revenclavu.

- Przepraszam, że przeszkadzam w tej jakże zagorzałej rozmowie. - Odchrząknął znacząco, czym zwrócił na siebie wzrok blondynki. - Ann, czy mógłbym prosić Cię na słowo?

- Luis, cześć! - Uśmiechnęła się Gryfonka. - Jasne. Do później. - Dodała w stronę Remusa, podnosząc się z miejsca.

Lunatyk odwzajemnił uśmiech, co nie uszło uwadze niezbyt zadowolonego Krukona.

Annie ruszyła w stronę wyjścia, a za nią Luis mocniej ściskając w dłoni torbę z książkami. 

- Do później? Co zamierzacie robić później, jeśli mogę wiedzieć? - Zapytał wzburzony, tuż po przekroczeniu progu wielkiej sali.

- O co Ci znów chodzi? - Odparła znużona Gryfonka.

- O to, że za moimi plecami umawiasz się z innym facetem i nawet się z tym nie kryjesz.

- Zaczynasz mnie już denerwować Luis. Mam dość Twoich napadów zazdrości. Mam wrażenie jakbym umawiała się z pięciolatkiem, zazdrosnym o mamusię, a nie dorosłym facetem.

- Widocznie mam do tego powód. - Odpowiedział ze złością na twarzy.

- Powód? Jestem bardzo ciekawa jaki? - Założyła majestatycznie ręce na piersiach. - Może taki, że jestem z Remusem w jednym domu? Albo taki, że to już od dawna mój kolega? Albo jeszcze inny, że jest w porządku gościem, z którym mogę sobie po prostu porozmawiać? - Zaczęła ironizować, co tylko jeszcze bardziej rozzłościło Krukona.

- Wiesz co, rób sobie co chcesz, ale nie ze mną. Może ktoś inny zainteresuje się tak łatwą dziewczyną jak Ty. - Powiedział z pogardą, na co blondynka otworzyła oczy ze zdziwienia. Z rozgoryczeniem na twarzy odepchnęła Luisa.

- Ta łatwa dziewczyna, jak to określiłeś, nie będzie się marnować, przy kimś kto koresponduje z mamusią kilka razy dziennie, prosząc o rady, które skarpetki założyć. - Odparła przez zęby. - Aha, i radzę wyrzucić te bokserki w traktory. Żadna dziewczyna na nie, nie poleci. - Odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę wieży Gryffindoru, rzucając mijającym ją ludziom złowrogie spojrzenia.

- Łatwa, niby ja jestem łatwa. - Pomrukiwała do siebie ze złością. - Chyba mu się koleżanki pomyliły. Co za bufon! Bufoniasty maminsynek.

- Na kogo tam tak syczysz pod nosem, Greace? - Usłyszała zza pleców. Chwilę później Syriusz zrównał się z nią krokiem.

- Szkoda słów. - Machnęła ręką.

- Szukałem Cię. - Zmienił temat. - Nawet zapytałem Luisa po drodze o Ciebie, ale nie był zbyt miły, ani rozmowny. Szczerze Ann, nie rozumiem dlaczego z nim jesteś. Jest mnóstwo fajniejszych facetów w Hogwarcie. - Podrapał się po brodzie.

- W sumie ja też. - Odpowiedziała z sarkazmem. - Powinnam z nim zerwać.

- Wow, wiedziałem, że moje słowa dużo znaczą, ale nie że działają, aż tak szybko. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Blondynka uśmiechnęła się, kręcąc głową.

- Czemu mnie szukałeś?

- Właśnie, mam sprawę. Chciałem zrobić Dorcas prezent urodzinowy, ale zależy mi na czymś naprawdę wyjątkowym.

- Dorcas przyda się mini przyjecie urodzinowe. Wciąż chodzi przygnębiona.

- Coś o tym wiem. Ostatnio bardzo mało się uśmiecha, a na każdą wzmiankę o tym, mówi że wszystko jest okej i wykręca się zmęczeniem.

- Imprezę możemy wziąć na siebie z Lilką, zorganizujemy jedzenie i tort czekoladowy, Dorcas go uwielbia, na pewno się ucieszy.

- Tylko niezbyt huczne, okej? Normalnie z Huncwotami byśmy zrobili balangę, ale w obecnej sytuacji, chyba by to jej nie przypadło do gustu.

- Ma się rozumieć, sami najbliżsi. - Uśmiechnęła się Ann.

- Jest jeszcze jedno. Myślałem nad jakimś upominkiem, skromnym wisiorkiem, tylko że nie możemy z chłopakami dojść do porozumienia, jaki wybrać. Gdybyś była tak miła i mi pomogła. - Uśmiechnął się zachęcająco.  - Mieszkasz z Dor 7 lat, znasz jej gust, no i jesteś dziewczyną.

- Fakt, nie da się ukryć, jestem dziewczyną. - Zaśmiała się. - Nie ma problemu, tylko jak chcesz to zrobić, skoro przy wyjściu do Hogsmeade Dorcas będzie z nami?

- Spokojnie, Huncwoci mają swoje sposoby. - Puścił oko do blondynki.

- Okej, nie mam pytań. - Gryfonka uniosła wyżej ręce.

- Dzięki. Dam Ci jeszcze znać, co i jak.  - Poklepał dziewczynę po ramieniu, jak najlepszego kumpla.

Oboje przeszli właśnie przez dziurę w ścianie. Ann udała się prosto do dormitorium, a Syriusz zaczął szukać wzrokiem swojego przyjaciela. Znalazł go przy stoliku, zawzięcie studiującego mapę. Łapa z niedowierzaniem pokręcił głową podchodząc do Jamesa.

- Rogacz, proszę, nie mów mi, że znów wlepiasz wzrok z tą nieszczęsną kropkę z podpisem Lily.

- O, Łapa! Dobrze, że jesteś. - Ucieszył się szatyn. - Mam świetny pomysł jak pozbyć się Smarka.

- A przypadkiem nie wydorośleliśmy trochę? Chyba mieliśmy przestać go dręczyć, co?

- Ja tam niczego nie obiecywałem, nie wiem skąd ten pomysł. - Zdziwił się Potter.

- A stąd, że jesteśmy dorośli James, zacznij myśleć jak facet, a nie jak dziecko. - Wzniósł oczy ku górze.

- Nie chcesz mi pomóc, to nie. Poradzę sobie sam. - Zaperzył się jak sówka.

- Stary, serio nie łapiesz. - Syriusz pokręcił głową. - Przecież jeśli coś sie stanie Smarkowi, od razu będzie wiadomo, że to my, a przede wszystkim, że to Ty. Pomyśl, to Cię zbliży, czy jeszcze bardziej oddali od Liki?

W milczeniu obserwował zmieniający się wyraz twarzy przyjaciela.

- Więc co proponujesz?

- Tu trzeba sposobem. Chyba wiesz, że wasz kontakt się poprawił, gdy Ruda dostrzegła w Tobie kogoś rozsądniejszego, niż chuligana z poprzednich lat. - James tylko pokiwał gorliwie głową. - Więc musisz jej pokazać, że wciąż nim jesteś. Tym rozsądnym, oczywiście.

- Dobra, ale za sam rozsądek nie znajdę u niej uczucia. - Usiadł, rozkładając ręce.

- Jako pierwsze i najważniejsze, radzę Ci, porozmawiaj z nią. Szczerze, porozmawiaj. I bez żadnych wyrzutów i wyrazów obrażających Snapea. Zakończ ten milczący bunt, bo to dziecinne.

James popatrzył na przyjaciela sceptycznie, jednak podświadomie wiedział, że ma on rację. Nie przekona do siebie Lilki, bawiąc się w jakieś podchody.

- Dobry jesteś w dawaniu rad mi, ale powiedz lepiej, jak tam z Dorcas. - Uśmiechnął się.

- Wiesz jak jest, między nami okej, ale Dor ciągle coś męczy, a ja nie umiem jej pomóc. - Zmartwił się. - Wiem, że mogłoby być lepiej.

- Ostatnie miesiące nie były dla niej najłatwiejsze, ale myślę, że podniesie się z tego. To Dorcas, kto jak nie ona? - Poklepał przyjaciela pokrzepiająco. - Poza tym, widzę, że dobrze na nią działasz. No i sam stałeś się poważniejszy. Wiesz, to że Lilka trochę przykrywa mi świat, nie znaczy, że nie widzę was. Kto by pomyślał, co? Od tygodni nie zrobiliśmy porządnego kawału. Dumbledore jest pewnie zawiedziony. - Pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Chyba musimy to zmienić. W końcu dyrektora nie powinno się zawodzić. - Uśmiechnął się Łapa. 

________________________

Będzie mi bardzo miło, jeśli każdy kto czyta opowiadanie odezwie się w komentarzu. Będę wiedzieć ile osób tutaj zagląda :-)