7. Eliksir i kropki.

- Severus, znów nie ten kolor! - Lily siedziała na podłodze w jednej z opuszczonych łazienek w lochach. Na jej twarzy malowała się złość.

- Widzę, nie musisz krzyczeć. - Odparł spokojnie chłopak.

- Ręce mi już opadają. - Westchnęła Ruda. - Nigdy nam to nie wyjdzie, zawsze jest coś źle. Jak tak dalej pójdzie to albo w końcu wybuchnie nam ten wywar, albo uwarzymy go na nasze setne urodziny. A byliśmy tak blisko.

- Optymistka z Ciebie, nie powiem.

Lily spojrzała na Snapea spode łba, na co ten tylko westchnął przeciągle.

- Dobra, idę stąd. Wkurza mnie już ten eliksir, zaraz stracę cierpliwość i wyleję go do zlewu. - Dziewczyna zaczęła zbierać książki z podłogi i powoli się podnosić.

- Lilka, daj pomyśleć. To chyba Tobie bardziej powinno zależeć na tym wywarze. Jak dla mnie to nie musimy go wcale... - Nie zdążył dokończyć zdania.

- Musimy! - Lily odarła bez zastanowienia.

- W takim razie, nie złość się tylko pomyśl gdzie tym razem popełniliśmy błąd.

- Jak Ty to robisz, że jesteś tak opanowany, Sev? - Chłopak podniósł wyżej brwi. - Zawsze w kryzysowych sytuacjach potrafisz zachować zimną krew.

- Skąd wiesz jak się zachowuję w kryzysowych sytuacjach? - Odparł z uśmiechem.

- Teraz widzę.

- Ale to nie jest kryzysowa sytuacja.

- Dla mnie jest. - Nachmurzyła się Ruda. - Ten eliksir dużo dla mnie znaczy.

- Na przykład dużo galeonów, które dostaniesz, jeśli opublikujesz własny, nowatorski przepis na eliksir wilkołactwa. - Snape uśmiechnął się zawadiacko.

- No wiesz! - Lily krzyknęła z niedowierzaniem i założyła ręce na piersi. - Jakie galeony? Nawet o tym nie pomyślałam. Tu chodzi o Remusa i pozostałych ludzi, którzy muszą żyć z tą straszną przywarą. Nikt nie zasługuje na brak możliwości założenia rodziny, bycia rodzicem.

Przez twarz Severusa przemknął się cień smutku. Jednak zaraz pojawił się uśmiech.

- No ale przyznaj się, co zrobiłabyś z takimi pieniędzmi. Myślę, że nie byłyby małe. - Dał jej kuksańca w bok.

- Nic... Nie wiem... I tak dostałabym tylko połowę, bo połowa należałaby do współautora eliksiru. - Pokazała mu język.

- No to w końcu mam jakiś cel w tym całym bawieniu się w alchemików.

- A Remus? Da niego nie warto?

- Ten twój Remus to koleżka Pottera i Blacka, z którymi mam na pieńku od pierwszego roku. Zawsze głupio przyglądał się ich wybrykom i zabawom w upokarzanie mnie. No rzeczywiście, warto. - Chłopak przewrócił oczami.

- On jest w porządku. - Ruda spuściła głowę. - A Syriusz i James też się zmienili. Po prostu trzeba ich lepiej poznać.

- Domyślam się, że przez ostatni rok dobrze ich poznałaś? - Zapytał z wyczuwalną ironią.

- Wiem jakie są relacje miedzy wami, ale każdy zasługuje na drugą szansę. Ty chyba powinieneś coś o tym wiedzieć.

- To może mam się z nimi zaprzyjaźnić? W ramach kolejnych szans. - Dodał sceptycznie.

Lily spojrzała na bruneta marszcząc nos. Rozumiała go.  Nie mogła mieć jednocześnie przyjaźni Huncwotów i Severusa.

- Dobra, chodź się przewietrzyć. Nie wysiedzę w tych wilgotnych lochach ani chwili dłużej. - Pociągnęła chłopaka za szatę, zmieniając temat. Ta część Hogwartu nie wprawiała jej w dobry nastrój.

***

- James, wiem przez co przechodzisz, ale weź się w końcu w garść. Wy nie byliście nawet parą, Lilka Cię nie rzuciła. Dalej możecie się kumplować. - Syriusz westchnął ciężko patrząc na przyjaciela siedzącego w pokoju wspólnym.

- Nie byliśmy parą, ale było blisko. Mogliśmy być, gdyby nie ten zasmarkany kretyn.

- Jakie blisko, Rogacz czy Tobie już na głowę padło? - Brunet pokręcił głową z niedowierzaniem, po czym wrócił do zabawy Mapą Huncwotów. - To, że raz pożyczyłeś jej pelerynę niewidkę i wymieniliście kilka listów w wakacje nie znaczy, że już prawie byliście razem. Owszem, wasze relacje poprawiły się, ale bez przesady, nic się nie dzieje w kilka dni. - Dodał zrezygnowany.

- Ty i Dorcas zostaliście parą po kilku listach w wakacje, jak to określiłeś. - James odparł z ironią.

- Stary, wiesz, że ja i Dor to co innego. Chyba dobrze znasz jej sytuacje rodzinną i nie powinieneś porównywać do tego siebie i Lilki. Trzeba było się przed nią otworzyć, a nie zgrywać super kumpla do zabawy.

- Wiem, nie musisz mi przypominać. Teraz, gdy znów przyjaźni się ze Smarkerusem, nie mam szans na nic więcej niż przyjaźń. - Szatyn prychnął. - Dobra, daj Mapę. - wyciągnął rękę w stronę Syriusza, który lekko się zmieszał.

- Nic tu ciekawego, Dumbledore w swoim gabinecie, z resztą tak jak pozostali nauczyciele. - Odparł znudzonym głosem. - Ludzie w pokojach wspólnych albo na błoniach.

James podniósł brwi.

- Okej, ale daj. Przejrzę sobie.

- Chodź lepiej na dwór, porobimy coś ciekawszego, niż czekające na nas wypracowania dla McGonagall. - Odpowiedział zachęcająco brunet wstając z krzesła.

- Łapa! Daj tę Mapę, mówię. Na błonia pójdziemy zaraz.

- Nie.

- Jak to nie? - Zdziwił się James.

- Nie i już. - Odparł twardo Syriusz. - Znów będziesz wypatrywał Lilki.

- Co? - Zawahał się. - Nie prawda!

- Prawda, ciągle szukasz jej na mapie i sprawdzasz gdzie jest i z kim. I zawsze klniesz pod nosem jak jest ze Smarkiem.

- Chłopaki, spokojnie. Bo zaraz skoczycie sobie do gardeł, a jak wiecie tylko ja mam to w zwyczaju. - Wtrącił Lunatyk, podchodząc do kanapy, na której siedzieli Huncwoci.

- Dawaj tę Mapę i nie gadaj. - Szatyn wyrwał przyjacielowi przedmiot z rąk i wypowiedział odpowiednie zaklęcie. Po chwili jego oczom ukazał a się kropka z imieniem Lily, a tuż obok niej druga, z tak bardzo znienawidzonym przypisem Severus Snape.

- No i co, zadowolony? - Zironizował Syriusz. Potter spojrzał na niego złowrogo.

- Wszystko przez ten cholerny eliksir... - Wymamrotał pod nosem, czyszcząc mapę.

- Jaki znowu eliksir? - Zaciekawił się Łapa. Razem z Remusem spojrzeli pytająco na Jamesa.

- Żaden, nieważne... - Wzruszył ramionami, robiąc obojętna minę. - Idę pisać te wypracowanie. McGonagall już mnie upominała na ostatnich zajęciach. - Dodał idąc w stronę dormitorium. Łapa i Lunatyk nie zastanawiając się długo ruszyli  za Jamesem.

- Rogaś się teraz taki grzeczny zrobił, wszystkie wypracowania chce na czas pisać.

- No, no. I zaczął w bibliotece przesiadywać, jak pilny uczeń.

- Już tylko odznaki Prefekta Naczelnego brakuje na tej mężnej piersi.

- Moim zdaniem nastąpiła ogromna pomyłka w wyborze Naczelnego, Rogaś na to zasługuje bardziej!

Szatyn spojrzał na pozostałą dwójkę zażenowany.

- Dobra, koniec. - Podniósł ręce w geście poddania. - Gdyby nie to, że znam was 7 lat i wiem, że nie dacie na wygraną, brnąłbym dalej, ale okej.

Syriusz z Remusem puścili do siebie oczko z uśmiechem na twarzach.

- W sumie nie powinienem tego mówić. Lilka mi zabroniła.

- Jakie tajemnice. Może jednak byliście bliżej niż mi się wydaje. - Wtrącił Syriusz. Potter zignorował go.

- Wtedy, gdy pożyczałem Lily pelerynę, chodziło o wyjście do biblioteki po informacje o eliksirze wilkołactwa.

Remus poruszył się niespokojnie.

- Chyba nie chciała go uwarzyć... 

- Chwila, chwila. Tylko aj nie wiem co to za eliksir? - Zapytał Łapa.

- Wywar ostrzegający przed ciążą wilkołaczą. Coś dla takich ludzi jak ja, którzy chcieliby założyć rodzinę. - Remus wyprzedził odpowiedź Rogacza. - Czytałem kiedyś o tym. Ale to ciężki i niebezpieczny do uwarzenia eliksir, podobno nie ma do niego idealnej receptury, tylko wskazówki i domysły.

- No właśnie zaparła się, że go uwarzy. Snape jej pomaga.

- Dlatego ciągle przesiadują w lochach. A już myślałem... - Chłopaki ze zdziwieniem spojrzeli na Syriusza. - Eee, w sumie to nic nie myślałem. - Dodał szybko brunet.

- Trzeba przemówić Lilce do rozumu. To jak porywanie się z motyką na słońce. - Kontynuował Lupin.

- To samo powiedział jej Slughorn.

- Tym bardziej, trzeba jej to wyperswadować.

- Ale jest tam przecież ze Smarkiem. - Uśmiechnął się Black. - No wiecie, on jest najlepszy z eliksirów. - Dodał widząc zdziwione miny przyjaciół.

Remus popatrzył na niego sceptycznie, po czym machnął ręką z rezygnacją i wyszedł z dormitorium. Syriusz wzruszył ramionami.

- Co myślałeś, gdy widziałeś że Lily cały czas przesiaduje w lochach ze Smarkerusem? - Dociekał James, gdy zostali sami.

- No wiesz, ze oni... Że to coś więcej niż tylko przyjaźń. - Odpowiedział ostrożnie.

- Wtedy jest tylko jedna kropka z dwoma imionami.

- Skąd wiesz?

- Nie wszyscy korzystają z pokoju życzeń. - Rogacz próbował powstrzymać uśmiech. - Dorcas pewnie nie wie o tej Puchonce z roku niżej, co?

Łapa spojrzał na Jamesa ustami złączonymi w cienką linię.

- Ja się nie wtrącam, oboje nie byliście święci. - Dodał podnosząc ręce w geście obronnym.

Syriusz, tak jak przed chwilą Lunatyk, machnął tylko z rezygnacją ręką i wyszedł z dormitorium, zostawiając uśmiechniętego przyjaciela.